Yaz fonunda bir çocukluk hikayesi: Estiu 1993 #inceleme

Estiu 1993, Katalan yönetmen Carla Simon’ın 2017 çıkışlı filmi. 2017’de Berlin Film Festivali’nde En İyi İlk Film ödülünü ve yine 2017’de İstanbul Film Festivali’nde Jüri Özel Ödülünü’nü kazanan yapım aynı zamanda ülkesi İspanya’yı Oscar Ödülleri’nde En İyi Yabancı Film Dalı’nda temsil etmek için seçilmişti.

Estiu 1993, annesinin ölümü sonrasında şehirdeki hayatını bırakmak zorunda kalan ve yengesi ile dayısı tarafından korumaya alınıp bir taşrada yaşamaya başlayan Frida’yı merkezine alıyor. Frida’nın hikayesine filmin yönetmeni Carla Simon bizzat ilham olmuş desek yanılmayız aslında. Zira filmin yönetmeni aynı zamanda senaristi olan Carla Simon, verdiği röportajlarda bu durumu doğruluyor ve filminin otobiyografik tarafları olduğunu vurguluyor.

Estiu 1993, açılışını havai fişekleri izleyen ana karakter Frida ile yapıyor. Sonrasında Frida’yı gitmesi için eşyaları toplanırken görmemizle devam ediyor. Frida’yı kendi hayatı ile ilgili gelişecek olayları bir seyirci edasıyla izlerken görüyoruz. Sonrasında Frida, yaşamına devam edeceği taşra kasabasına gidiyor ve biz de seyirci olarak onun peşinden giderek olaylara dahil oluyoruz.

Frida, taşra kasabasına geldikten sonra kuzeni Anna ile zaman geçirmeye başlayarak yeni yaşamına ayak uydurmaya çalışıyor. Annesi AIDS sebebiye ölse de kendisi bunu bilmiyor, dönemin şartları sebebiyle pekte dillendirilmiyor. Yeni geldiği yerde, bazı bilinmezliklerle hayatına devam etmeye, sevilmeye, mutlu olmaya çalışıyor. Kuzeni Anna’nın ortadan kaybolmasını istiyor, yeni ailesini kendi gözünde normalleştirmek istiyor. Üzüldüğü şeyler olsa da güzellikleri görmeye çalışıyor, zaman zaman zor da olsa mutlu oluyor Frida. Altı yaşında annesini kaybetmiş bir çocuk için genellikle zor olan şeylerden bahsedilse de Frida’nın mutlu olduğu anlar var demekte mümkün. Frida’nın gözünden ölümü, adaptasyon sorunlarını, aile kavramlarını izlerken bizde seyirciler olarak bu kavramlara kafa yorabiliyoruz aynı zamanda.

Estiu 1993, yer yer sakin yer yer hareketli kamera kullanımı, hikayesine fon olan mekanların doğallığı ve güzelliği, aynı zamanda Frida karakterine hayat veren Laia Artigas’ın performansıyla özel bir film olmuş. Minimal ancak etlileyici bir film çıkaran Carla Simon’ı da tebrik etmek gerek.

Çağatay Efe Mutluay / mutluaycagatayefe@gmail.com